Το θέμα της Ουκρανίας είναι θέμα επιβίωσης για όλες τις εμπλεκόμενες μεριές.
Κατ’αρχην για την ίδια την Ουκρανία. Εφόσον διεκδικεί την δική της ταυτότητα, τον δικό της οικονομικό,γεωγραφικό,πολιτιστικό και πολιτικό χώρο, δεν έχει άλλη επιλογή πάρα να παλέψει για μια βιώσιμη λύση που θ’αποτρεψει στο Μέλλον την όποια εξάρτηση της αλλά κι απειλή από την Ρωσία. Χρειάζεται να διασφαλίσει την υπαρξιακή της βιωσιμότητα και την σχετική της αυτόνομη πορεία.
Πως όμως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο όταν τριγύρω της καιροφυλακτουν πονηροί διεκδικητές της; Οι περισσότεροι εμφανίζονται ως προστάτες της. Είναι όμως ετσι;
Ας πάρουμε την Ρωσία. Θεωρεί την Ουκρανία αναπόσπαστο μέλος της Ευρύτερης Ρωσικής ιστορίας και πολιτισμού. Και λόγω γλώσσας και λόγω για αιώνες συνύπαρξης. Οι γείτονες Ρώσοι της επιτέθηκαν και την θέλουν η μέρος της επικράτειας τους η ουδέτερη ζώνη. Δεν θέλουν μέσω της Ουκρανίας, το ΝΑΤΟ η η δυτικη Ευρώπη να πλησιάσουν τόσο κοντά στα ρώσικα σύνορα ώστε να είναι απειλή για την ίδια την Ρωσία. Επίσης αυτή η τελευταία προφανώς κι ενδιαφέρεται για τις πλούσιες και σπάνιες γάτες της Ουκρανίας. Συνεπώς και για λόγους ασφαλείας και για λόγους οικονομίας και για ιστορικούς λόγους οι Ρώσοι θα κάνουν τα πάντα για να μην υπάρξει μέσω της συμφωνίας που ίσως ( ΙΣΩΣ επαναλαμβανω) επέλθει στην Σαουδική Αραβία στρατιωτική παρουσία ΝΑΤΟ η Ευρωπαϊκή στρατευμάτων στο Ουκρανικό έδαφος.
Η Αμερική από την πλευρά της θα κάνει επίσης τα πάντα ,άμεσα η έμμεσα, να διατηρήσει την επιρροή και παρουσία της στην Ουκρανία. Είτε μέσω αγοράς κι εκμετάλλευσης των πλούσιων εδαφών της ,είτε μέσω των Ευρωπαίων εταίρων της, είτε εν ανάγκη και μέσω της ισχυρής της παρουσίας σε κράτη μέλη του ΝΑΤΟ που συνοδεύουν με την Ρωσία ,οι ΗΠΑ, έχουν στρατηγικό συμφέρον ( οικονομική, γεωπολιτική ,στρατιωτική αναγκη) να ελέγξουν ο,τι απόμεινε από την Ουκρανία. Και μιλώ μόνο για το 75% περίπου του εδάφους της καθότι το 25% τοχουν οι Ρώσοι και δεν το επιστρέφουν.
Η Ευρώπη επίσης έχει οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα εκεί. Θεωρούν την Ουκρανία ευρωπαϊκό έδαφος το οποίο είναι πλούσιο σε υπέδαφος ( άρα οικονομικά συμφεροντα) κι ακόμη την θεωρούν γεωπολιτικό σύνορο με την Ρωσία. Απέτυχαν να πείσουν οι Ευρωπαίοι τους λαούς τους για την ανάγκη πολέμου εναντίον της Ρωσίας. Τώρα καλούνται να στείλουν στρατεύματα προστασίας των ουκρανικών και κατ’επέκταση ευρωπαϊκών συνόρων. Τους καλούν οι Αμερικανοί. Δεν φαίνεται όμως να το δέχεται η Ρωσία.
Όλες οι ενδιαφερόμενος πλευρές μάχονται για να κερδίσουν κάτι. Όλοι σίγουρα κάτι θ’αποκτήσουν. Μια νέα όχι ακόμη επίσημη Γιάλτα ετοιμάζεται. Γιατί αλλιώς στο τραπέζι υπάρχουν πάντα οι οικονομικές κυρώσεις κι ο πόλεμος. Η Ουκρανία όμως είναι σίγουρα η μεγάλη χαμένη. Εκτός από χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες της ,έχει χάσει πολλούς νέους που μετανάστευσαν, έχασε εδάφη κι έχασε και το κουράγιο πιθανής νίκης που ο αποτυχημένος Ζελενσκυ υποσχέθηκε στους συμπατριώτες του.
Κερδισμένοι είναι σίγουρα προς το παρόν Ρώσοι κι Αμερικανοί. Οι πρώτοι με την στρατιωτική τους νίκη, την κατάκτηση εδαφών και την πιθανότατη επιτυχία τους να μην διαφυλαχθούν τα Ουκρανική σύνορα από ξένες δυνάμεις.
Οι δεύτεροι κέρδισαν οικονομικά και γεωστρατηγικά. Είναι προφανές ότι κέρδισαν από την δοκιμασία νέων όπλων που χρησιμοποίησαν στις μάχες κι από τις πωλήσεις τους. Επίσης πέτυχαν να κερδίσουν νέα μέλη στην Νατοϊκή συμμαχία όπως Φιλανδία, Σουηδία. Όσο για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας βέβαιο είναι ότι θα κερδίσουν πακτωλός χρημάτων μιας και θα χουν τον κύριο ρόλο.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
