Η επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ στην εξουσία δεν είναι απλά ένα οποιοδήποτε συνηθισμένο γεγονός. Δεν είναι απλά η αλλαγή ενός προσώπου με ένα άλλο όπως συνήθως γίνεται όταν φεύγει μια κυβέρνηση και στην θέση της έρχεται μια άλλη κατά τα κοινοβουλευτικά δημοκρατικά πλαίσια του καιρού μας. Η επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ είναι κάτι διαφορετικο: είναι το τέλος μιας εποχής, το τέλος μιας φιλοσοφίας, ενός τρόπου γεωπολιτική σκέψης, και ταυτόχρονα είναι η αρχή μιας νέας εποχής, με διαφορετική φιλοσοφία και γεωπολιτική σκέψη.
Μιλάμε πλέον για την αποδοχή της πολιπολικότητας του κόσμου. Το παλιό μοντέλο που ως τώρα ξέραμε και που το ώθησαν σε παροξυσμό οι Δημοκρατικές Αμερικανικές κυβερνήσεις, δηλαδή την ηγεμονία της Αμερικής σε διεθνές επίπεδο, μια ηγεμονία που της επέτρεπε ανά πάσα στιγμή να επέμβει παντού διεθνώς ως χωροφύλακας τελείωσε. Η Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον το μοναδικό κέντρο του κόσμου. Κι αυτό το δέχεται και το επικροτεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ο οποίος πιστεύει ότι οι μεγάλες δυνάμεις όπως πχ Κίνα, Ρωσία είναι λογικό να θέλουν να σιγουρέψουν την κυριαρχία τους γύρω από τις ζώνες επιρροής τους.
Οπότε όσο φαίνεται χαλαρός στην Ουκρανία αφήνοντας τους Ρώσους ναχουν τον πρώτο λόγο στην δική τους ζώνη επιρροής ,άλλο τόσο προειδοποιεί για την κυριαρχία του και την ζωτική ανάγκη της χώρας του στην υποτιθέμενη ζώνη της δικής του επιρροής, μιλώντας ετσι για Καναδά, Γροιλανδία, διώρυγα του Παναμά κλπ.
Κατ’ουσιαν ο Τράμπ θέλει να διαλύσει ο βαθύ κράτος μιας διεθνούς δομής εξουσίας αυτής της αριστερής ολιγαρχικής ελίτ,ενός “ακραίους κεντρου”, που για τόσα χρόνια έχασε κάθε επικοινωνία με τον κόσμο και διοικούσε απολαμβάνοντας με τους ημετέρους της την εξουσία και τα οικονομικά και θεσμικά πλεονεκτήματα της.Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θέλει να αποτελειώσει την ήδη λαβωμένη από τις διαμαρτυρίες των λαών, την κυριαρχούσα από το 1989 ως σήμερα, παγκοσμιοποίηση. Αυτήν που ως τώρα εδωσε: έκρηξη του παγκόσμιου χρέους, δυσβάστακτη ως εξοντωτική φορολογία παγκοσμίως, ανεξέλεγκτη μετανάστευση που έγινε ένα είδος εσωτερικής αποικιοποίησης στα κράτη που δεν έλεγξαν τα σύνορα τους, ακύρωση της Δημοκρατίας από το κράτος Δικαίου, διαρκή ανασφάλεια, μισός του εαυτού μας ,λογοκρισία στα υποτιθέμενα fake knews των συντηρητικών, την παθολογία της woke ατζέντας. Οι δυνάμεις του ” ακραίου κεντρου” όπως αυτές των Τριντώ και Σούλτς ετοιμάζονται ν’αποχωρήσουν από την πολιτική σκηνή. Σύντομα θ’ακολουθησουν κι άλλοι όπως ο Μακρόν. Γενικώς η πολιτική τάξη του “ακραίου κέντρου ” που ενσάρκωνε ως τώρα την παγκοσμιοποίηση υποχωρεί ατάκτως.
Φιλοσοφικά γυρίζουμε στον εαυτό μας. Που πολιτικά σημαίνει τέλος της αποδόμησης ,τέλος στην woke ατζέντα, τέλος γενικώς σε αυτήν την ξέφρενη παθολογία του προοδευτισμού που ήθελε ν’ακυρώσει την ιστορία η τις οποίες παραδοσιακές αξίες, ξεκινώντας από θρησκεία,οικογένεια και κάθε τι που είχε σχέση με πατριωτικό κι εθνικό στοιχείο. Τέρμα επίσης στην διάλυση του κράτους ως εγγυητικού θεσμού που είχε αντικατασταθεί από την κυριαρχία της σύγκρουσης των κοινοτήτων. Στην θέση του πολυπολιτισμικου πολυκοινοτικου μοντέλου τώρα επιστρέφει το δημοκρατικό εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κάθε οποία κοινότητα θα δρα σεβόμενη τους Δημοκρατικού κανόνες.
Γιατί είχε παραγίνει το κακό: τα σχολεία κι η εκπαίδευση δεν λειτουργούσαν, οι μαθητές δεν σεβοντουσαν τίποτα, η ποιότητα των μαθημάτων είχε πέσει.
Η επιστροφή στον εαυτό μας κι όχι η απώλλεια εαυτού μας είναι πλέον το ζητούμενο. Κι αυτό υποχρεώνει η λαϊκή εξέγερση παγκοσμίως, μια εξέγερση που είτε είναι λαϊκισμός (sic), είτε ταυτοτισμός, είτε κοινωνική( λαικη) ελευθεριότητα , αναζητά να μην υπάρχει διοίκηση των δικαστών, να μην κατηγορειται για τα πάντα ως ακροδεξιά, να μην είναι αποκλεισμένος ο κόσμος από τις πολιτικές αποφάσεις μιας καθ’ομολογιαν διεφθαρμένης ψευτοελίτ, Ζούμε στιγμές μεταστροφής φιλοσοφικής αντιληψης: η μετανάστευση δεν είναι πλέον ευτύχημα, ο προστατευτισμος δεν είναι αντιδραστικός, η γραφειοκρατία δεν είναι δεδομένη ως θεσμική ανάγκη κι ο πολιτικός λόγος δεν έχει κανένα ηθικολογικό ταμπού για την εκφορά του όπως συνέβαινε τις τελευταίες δεκαετίες όπου με το παραμικρό σε έθεσαν στο περιθώριο γιατί πίστευες σε θρησκεία η πατρίδα.
Κι αυτό λέγεται αλλαγή εποχής.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.