Μέχρι πριν λίγο καιρό η προπαγάνδα ενός μετριότατου πολιτικά αλλά υπάκουου στα Δυτικά αφεντικά του προέδρου της Ουκρανίας, του προέδρου Ζελενσκυ, έλεγε με κομπορυμοσυνη κι ανόητη έπαρση, ότι ήταν ζήτημα χρόνου και παράδοσης των πιο σύγχρονων οπλικών συστημάτων ,η νίκη επί της Ρωσίας και η πτώση του “τυράννου ” προέδρου της Βλαντιμίρ Πούτιν. Όμως τα γεγονότα εξελίχτηκαν διαφορετικά και φάνηκε η ψευδολογία της προπαγάνδας του Ουκρανού προέδρου. Η νίκη της Ρωσίας είναι πλέον αναντίρρητη όπως αρνητικά και τραγικά αναντίρρητο γεγονός είναι το μεγάλο,τεράστιο ποσοστό νεκρών στο πεδίο των μαχών όπου ωφελημένος είναι μόνο οι βιομηχανίες όπλων που δοκίμασαν νέα οπλικά συστήματα και κέρδισαν πολλά δισεκατομμύρια δολλαάρια. Χωρίς να είναι κάτι το επίσημο της επερχόμενης συμφωνίας, η Ρωσία του Πούτιν θα κρατήσει Κριμαία, την περιοχή Ντομπάς ( εκτός αν συμφωνηθεί αυτονομία της) και βέβαια, όπως εξ αρχής δήλωσε δεν θα υπάρχει ΝΑΤΟ, δυνάμεις του η όπλα του στα σύνορα της με την Ουκρανία. Αυτή η καθαρή στρατιωτική Ρωσική νίκη ( ομολογουμένως με πολλά θύματα επίσης από την μεριά της) η οποία συνοδεύεται κι από σταθερότητα της διακυβέρνησης Πούτιν δεν μπορεί να είναι δίχως κάποιες τακτικές κινήσεις και διαπραγματεύσεις του Ρώσου προέδρου με την Αμερική και τους Δυτικούς της συμμάχους.
Για να τελειώσει ο πόλεμος και να ξεκινήσει σιγα-σιγα η επιστροφή της Ρωσίας στην διεθνή κοινότητα ( δηλαδή τουλάχιστον σταδιακή άρση των κυρωσεων) έπρεπε για λόγους ισορροπίας και επικοινωνίας να υπάρξουν και κάποιες υποχωρήσεις από την μεριά των Ρωσων( άλλωστε έτσι παίζεται το διπλωματικό παιχνιδι) .
Ποιες είναι αυτες;
Ανάμεσα σε τόσες άλλες θα μείνω στα πλαίσια αυτού του άρθρου σε μια συγκεκριμένη. Πρόκειται για την Συρία.
Ο πόλεμος αστραπή στην χώρα αυτή ,που αποτέλεσμα είχε την ανατροπή του προέδρου Ασαντ από “μετριοπαθείς” , τζιχαντιστές, έγινε ξεκάθαρα από τους Δυτικούς και συγκεκριμένα από ισραηλινά,Αμερικανικά κι Ευρωπαϊκά συμφέροντα. Οι Τούρκοι σίγουρα θα εκμεταλλευτούν το γεγονός αλλά ως εκεί που τ'”αφεντικά” θα τους επιτρέψουν. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει καμμία τόσο γρήγορη κι αναίμακτη γενικώς στρατιωτική επιχείρηση ( σε λίγες μέρες δίχως αντίσταση του Συριακου στρατού και κυρίως της ισχυρής προεδρικές φρουράς του Ασαντ) αν κάποια μέρη, πάντα με την πολιτική λογική, δεν συμφωνούσαν στην σκιά για το ανάλογο μοίρασμα ( κατά την γνώμη μου με την συμφωνία του Ασαντ).
Δηλαδή, οι Ρώσοι θα πάρουν αυτά που προαναφέραμε σε αυτό το άρθρο σε σχέση με την Ουκρανία, αλλά θα έπειθαν τον Ασαντ να φύγει και να παραδώσει την εξουσία ( όχι βέβαια στα φανερά ολ’αυτα). Αφήνοντας οι Ρώσοι, προς το παρόν,την Συρία, επιτρέπεται στους Ισραηλινούς να κόψουν την ροή οπλισμού μέσω Συρίας προς την Χετζμπολάχ στον Λίβανο ( άλλωστε καθόλου τυχαίο δεν ήταν ότι υπήρξε πριν την πτώση του Άσαντ τερματισμός του πολέμου στον Λιβανο). Κι ακόμη να μειωθεί ένας ακόμη πόλος επιρροής του Ιράν στην Μέση Ανατολή ( Το Ιράν σύμμαχος με τον Ασαντ). Όσο Ολ’αυτα για την γέννηση Κουρδικού κράτους και την δύναμη της Τουρκίας σε αυτήν την επιχείρηση επιτρέψτε μου να κρατήσω προς το παρόν μικρο καλάθι. Σύντομα τα γεγονότα θα δείξουν.Ολ’αυτα που αναφέρω υπαγορεύονται από την πολιτική λογική των συναλλαγών της real politique.
Γι’αυτο και ο πόλεμος Ουκρανίας με αλλαγή εξουσίας στην Συρία έχει άμεση σχέση.
Δημοσθένης Δαββέτας ,Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
