Πέρα από κάθε αποτέλεσμα, οι Αμερικανικές εκλογές έδειξαν τα δύο πρόσωπα του Ιανού η αν θέλετε τις δύο βασικές κατευθύνσεις που είναι διχασμένος ο Δυτικός κόσμος και η Αμερικανικήκοινωνία. Αλλά ταυτόχρονα και τις δύο επίσης αντίθετες πορείες μεταξύ της Δύσης και του Μεγάλου Νότου,δηλαδή όλων εκείνων των χωρών που με κορμό τους BRICS αντιτίθενται στην Δυτική πολιτικη.
Ας τα δούμε ξεχωριστά.
Στο εσωτερικό της Αμερικής όλα γύρισαν γύρω από το αν είναι η όχι επικίνδυνος ο Τραμπ. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ένα είδος δημοψηφίσματος για τον ισχυρό άντρα των Ρεπουμπλικανων. Παρα το γεγονός του προηγούμενου της επίθεσης του καπιτωλίου το μισό περίπου της Αμερικής δείχνει να τοχει ξεχάσει και να συγκεντρωνεται στην αμφισβήτηση της πολιτικής της woke ατζέντας που υποστηρίζουν οι Δημοκρατικοί. Αλλά και στην αμφισβήτηση της οικονομικής όπως και της εξωτερικής πολιτικής της σημερινης “δημοκρατικής” κυβέρνησης. Το ρήγμα στο εσωτερικό της Αμερικής αντανακλά και το ρήγμα μεσα στον Δυτικό κόσμο. Συγκρούονται η πρόταση της παγκοσμιοποίησης κι αυτή των εθνικών ταυτοτήτων.
Η πρώτη θέλει μια ανοιχτή οικονομία, νεοφιλελεύθερη. Σε αυτήν τα σύνορα είναι εμπόδιο. Άρα και η αντίληψη περί ταυτότητας μιας χώρας. Για να λειτουργήσει σωστά η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται πολίτες που δεν θα δεσμεύονται από ταυτοτικές η εθνικές αντιλήψεις, δεν θα δεσμεύονται από θρησκευτικές η ανθρωπιστικών ιδεών επιρροές, δεν θα δεσμεύονται κοντολογίς από παραδοσιακές αξίες και αρχές.
Η παγκοσμιοποιηση είναι ένα “εκσυγχρονιστικο” εργαλείο, γόνος νεωτερικών πιστεύω. Μόνο που στην υποταγή της στις αγορές και την χρηματοπιστωτική εξουσία ξέχασε το στοιχείο του πολιτισμού με αποτέλεσμα ναναι μια προβληματική εξέλιξη. Άλλωστε η εξέλιξη μιας κοινωνίας μόνο μέσω των αγορών την οδηγεί στην σταδιακή εξαφάνιση της ανθρωπιάς και στην πληρη κυριαρχία της Τεχνικής.
Απέναντι στην παγκοσμιοποιηση βρίσκεται το ταυτοτικο στοιχείο. Δηλαδή πολίτες που δεν θέλουν να χάσουν τις ανθρωπολογικές τους ρίζες κι αναφορές, όπως η θρησκεία, η πατριωτική εθνικη στάση και μια οικονομική αντίληψη που απορρέει από το στοιχείο της προστατευτικής οικονομίας.
Η σύγκρουση τους είναι σκληρή. Το βλέπουμε στην Γαλλία,την Ιταλία την Ουγγαρία, την Ολλανδία, την Αυστρία ,μέχρι και την κατ’εξοχην Αμερικανικής επιρροής Γερμανική οικονομία. Δίνεται μάχη για την εξουσία.
Επίσης στο θέμα του πολέμου της Ουκρανίας παρατηρούμε ανάλογα επιχειρήματα κι από τις αντίπαλες πλευρές. Οι Αμερικανικές βέβαια εκλογές θα δείξουν την συνέχεια σε αυτό το θέμα.
Όμως το πρόβλημα ως βαθιά τομή παραμένει ως σύγκρουση Δύσης και “Μεγάλου Νότου”. Ως μεγάλο Νότο ονομάζουμε τους BRICS ( Βραζιλία, Ινδία, Ρωσία, Κίνα, Νότια Αφρικη) μαζί με Ιράν, Χώρες Λατινικής Αμερικής, Βόρεια Κορέα κλπ.
Η Δύση, βασισμένη στο πολιτικά ορθόν της woke ατζέντας, έχει ένα μοντέλο (νεο)φιλελεύθερης οικονομίας και μια αντίληψη Δημοκρατίας που στηρίζεται στον δικαιωματικά,στην ισότητα, στην σταδιακή εγκατάλειψη παραδόσεων κι ανθρωπολογικών δεδομένων ( όπως πχ η θρησκεία,το έθνος ,τα σύνορα, η παραδοσιακή οικογένεια κλπ) και κυρίως στην εξαφάνιση του όρου ταυτοτητα .
Ο μεγάλος Νότος έχει αντίθετη πορεία. Οι χώρες που τον συνθέτουν είναι χώρες που κρατούν τις παραδοσεις ,το έθνος, τα σύνορα ,θέλουν μια πατριωτική οικονομία και είναι υπέρμαχοι του όρου ταυτότητα, όποια μορφή κι αν μπορεί να πάρει αυτός ο όρος.
Ποια θανει η εξέλιξη αυτής της πορειας; Σίγουρα οι Αμερικανικές εκλογές θα επηρεάσουν. Όμως η σύγκρουση είναι εδώ. Μπροστά μας . Συνεχίζεται και θα συνεχιστεί σκληρά για πολύ ακόμα.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός ,γεωπολιτιστικός αναλυτής.
