Η νίκη του Τράμπ δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό δεν είναι κάποιο ατύχημα της ιστορίας, όπως ισχυρίζονται οι πολέμιοι του,οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την σαρωτική του νίκη κι από την ανατροπή των δημοσκοπήσεων. Η άποψη μου είναι ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της ώρας Τράμπ ,της εποχής Τράμπ
Άλλωστε κάνεις δεν μπορεί ν’αμφισβητήσει ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ,ο Αμερικανός πρόεδρος έχει καθορίσει την πολιτική ατζέντα. Η σημερινή του νίκη αποδεικνύει ότι το αποτέλεσμα του 2016 δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Όπως Τότε έτσι και τώρα η λαϊκή ψήφος πήγε προς την πλευρά Τράμπ. Όσο αυτός ο τελευταίος ήταν και παραμένει λαοφιλής άλλο τόσο ο Μπαιντεν υπήρξε σταθερά αντιδημοφιλής. Κι ειναι ακριβώς αυτή η στάση του νυν προέδρου, ως αρχηγού των Δημοκρατικών, σε συνδυασμό με την δικτατορία των μίντια υπό την επιρροή της woke ατζέντας και την πρόθεση χειραγώγησης των δημοσκοπήσεων, που οδήγησε τον Αμερικανικό λαό στην δυσπιστία απέναντι στους υπό των Δημοκρατικών θεσμούς ,με αποτέλεσμα την μεγάλη εκλογική στήριξη του Τράμπ.
Η πολιτική των Δημοκρατικών στράφηκε σε μια πολιτική των Ταυτοτήτων και στο εκλογικό σώμα των μεγαλοπόλεων και των μειονοτήτων. Κι είναι αυτήν την πολιτική των Ταυτοτήτων που πλήρωσε το Δημοκρατικό κόμμα.. Για παράδειγμα κατά την διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας η Καμάλα οργάνωνε προγράμματα για να μοιραστούν διάφορα κέρδη σε ομάδες με εθνικά κριτήρια, όπως τους ισπανόφωνους, τους μαύρους κλπ. Μέχρι και την ιδέα της κατάργησης της αστυνομίας υποστήριξε σοκάροντας πολλούς που θέλουν την ασφάλεια τους . Αυτή η πολιτική προκάλεσε τον κόσμο κι αυτος αντέδρασε.
Έτσι ζήσαμε μια σταδιακή μετακίνηση, ένα είδος ιδεολογικής εξέλιξης του εκλογικού σώματος των ρεπουμπλικάνων ,η οποία συμβολικά εκφράστηκε από την επιλογή του Βανς ως αντιπροέδρου. Κι έχουμε το παράδοξο φαινόμενο σήμερα οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, ο λαός στην πλειοψηφία του ,η ας το πούμε τα λαϊκά στρώματα , αντί να ψηφίζουν το δημοκρατικό κόμμα που θεωρητικά, σύμφωνα με την παραδοσιακή πολιτική ,θαταν ο χώρος που τους εξέφραζε πολιτικά, να ψηφίζουν τους ρεπουμπλικάνους που παραδοσιακά στηρίζεται από τους αστούς και την πλουτοκρατία. Βρισκόμαστε στην πολιτική αντίφαση η δημοκρατική “ελιτ” να στηρίζει και να στηρίζεται από την νεοφιλέλευθερη οικονομική ολιγαρχια ενώ οι ρεπουμπλικάνοι να στηρίζουν και να στηρίζονται από τα πλατιά λαϊκά στρώματα των εργαζομένων.
Με αυτήν την αλλαγή του εκλογικού χάρτη επιχειρείται από τον Τραμπ και τον Τραμπισμό ( θέση που μαχητικά υποστήριξε κι υποστηρίζει ο αντιπρόεδρος Βανς) η δημιουργία μιας πολυεθνικής συμμαχίας-συνύπαρξης εργατικής τάξης, εργαζομένων, ως η νέα βάση του Ρεπουμπλικανικου κόμματος. Αυτή η νέα βάση είναι πλατιά μαζική, έχει αντι-ελιτιστικη,αντι-ολιγαρχικη αντίληψη και συμπεριφερεται δίχως συμβιβασμούς.
Απέναντι στην κοινωνία των μίντια και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας βρίσκεται ο αμερικανικός λαός ως πολυεθνική των εργαζομένων, ως σύνθεση των αδικημένων,αυτών που ενώ έχουν φωνή αυτή επί Δημοκρατικών δεν ακουγόταν κι ήταν στο περιθώριο. Κι η νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα δεν πρόκειται ν’αλλαξει όπως δείχνουν τα κοινωνικά δεδομένα την εποχή της παγκοσμιοποίησης που βρισκόμαστε.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής εικαστικός ,γεωπολιτιστικός αναλυτής.
